Bir gün 75 yaşlarında bir bayan hasta, beraberinde doktor olan oğlu ile birlikte yüksek tansiyon nedeniyle muayeneye geldi. Hasta ve oğlu oturunca, oğlu söze başladı, “Doktor Bey, benim annemin yüksek tansiyonu var, ben onu bu konu ile ilgili doktor arkadaşlarıma götürmek istedim, ama annem illaki size gelmek istedi. Sizi bir komşusu tavsiye etmiş” dedi.

Şimdi bu söz üzerine siz ne diyebilirsiniz, doktorun yaptığı kaba bir girişti. Sizi bir hekim olarak görmüyordu, annesinin ısrarla gelmek istediği bir doktordunuz. Sadece annesinin gönlünü yapmak amacıyla bana muayeneye getirmişti. İçimden, ne yapalım dedim, yaşlı kadının isteğine en uygun şekilde davranacak ve onun tedavisine yardımcı olacaktım.

İlk nezaket konuşmalarından sonra, hastanın öyküsünü almaya başladım Ancak hastaya sorduğum sorulara sürekli oğlu cevap veriyordu. Ara sıra annesi konuşmak isteyince, hemen araya giriyor ve müdahale ediyordu. Bu durumdan çok rahatsız oldum, önceleri sesimi çıkarmadım, ama müdahale devam edince, doktora dönerek sordum;

“Sen hastalarını da bu şekilde mi muayene ediyorsun? Niye bırakmıyorsun annen cevap versin?”. Doktor şeşırdı ve cevap verdi;

“Ama o bilmez ki”. Hemen cevap verdim,

“Nasıl bilmez, seni okutmuş, doktor yapmış, uzman yapmış, daha ne yapsın, hala bu insana bilmez diyorsun”.

Doktor yaptığı hatayı anlamıştı, özür diledi. Daha sonra annesiyle güzel güzel konuştum. Muayenesini yaptım, ilaçlarını ayarladım.

Daha sonra aynı doktor, kendi tansiyonu için bana muayeneye geldi. Şimdilerde diyalogumuz çok iyi.